Ey, yalnızlık yelkeninde yalpalanan yolcu!
Gemin mi su alıyor, pusulan mı bozuldu?

Öğrendin! Tek servetin alacağın nefesin,
Yiğidin harman olduğu yere, gitmektesin.

Şimdi sana rüzgardır kucağını açacak,
Buluttan beyaz bir el başını okşayacak.

Acıyla yoğrulmuş azığını alacaksın,
Gözyaşını yanına katığın yapacaksın.

Belki ilk kez işitip yağmurun ninnisini,
Zincire vuracaksın uykusuz kirpikleri.

Bir garip gurbetçiyken, karanlığın koynunda,
Ötelerden sesler, fısıldanır kulağına;

Doğmamış gün ışığına geceler gebedir,
Sancıların şiddeti, yıldızları titretir! ..

23/07/06

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir