Dile kural, göze hapis, ele yasak,
Konur elbet, konmasına…
Ama insan, kalpte yaşıyorsa?
Hangi öfke, hangi inat, hangi uzak?
Engel olabilir ki, duyumsamasına.
Meydan okuyorum haydi!
Bir sınır çiz mümkünse,
Yüreğimin duvarlarına.
Çiz ki; ulaşmasın ruhumun sesi,
Çınlamasın kulaklarında.
Çiz ki; uykuya dalsın gözlerin,
Yastığa baş koyduğunda.
Çiz ki; sızlamasın vicdanın,
Yaptıkların, yada yapmadıklarınla.
Çizebil ki; ben olmayayım,
Yaşam boyu vardığın, her noktada…

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir